چرا دیر غذا خوردن سبب افزایش وزن می شود؟

خطر افزایش وزن با دیر غذا خوردن

در یک مطالعه جدید، محققان دریافتند که دیر غذا خوردن بر مصرف انرژی، اشتها و مسیرهای مولکولی در بافت چربی تأثیر می‌گذارد. دیر غذا خوردن در مقایسه با زود خوری احتمال گرسنگی را دو برابر می‌کند. این مقاله ممکن است توضیح دهد که چرا دیگر تحقیقات دیر غذا خوردن را با افزایش خطر چاقی مرتبط می‌دانند.

مدت‌هاست که به افراد هشدار داده شده است که از خوردن دیروقت هنگام شب خودداری کنند. برخی تحقیقات، مانند این مطالعه از سال 2019، غذا خوردن در اواخر روز را با خطر بیشتر چاقی و کاهش وزن کمتر پس از جراحی کاهش وزن مرتبط می‌دانند.

با این حال، به گفته محققان که نتایج یک کارآزمایی متقاطع تصادفی، کنترل شده و متقاطع را منتشر کردند، تحقیقات کمی در مورد اینکه چگونه زمان خوردن غذا بر مکانیسم‌های فیزیولوژیکی متابولیسم سلولی تأثیر می‌گذارد، انجام شده است.

چه کسانی در مطالعه شرکت کردند؟

در این مطالعه 16 شرکت کننده با شاخص توده بدنی (BMI) در محدوده اضافه وزن یا چاقی مورد بررسی قرار گرفتند. آن‌ها در محدوده سنی 25 تا 59، با میانگین سنی 37 سال بودند. پنج زن و 11 مرد شرکت کردند. پنج شرکت کننده سیاه پوست، سه نفر آسیایی و یک نفر اسپانیایی تبار بودند.

برای انتخاب شدن برای مطالعه، شرکت کنندگان باید از سلامت خوبی برخوردار باشند. آن‌ها همچنین خوردن صبحانه و سطوح ثابتی از فعالیت بدنی را گزارش کردند.

هیچ‌یک در 12 ماه قبل شیفت کار نکرده بودند. به مدت 2 هفته قبل از هر بازدید آزمایشی، شرکت کنندگان کافئین یا الکل مصرف نکردند، از تنباکو به هیچ شکلی استفاده نکردند، یا مواد مخدر، اعم از داروهای تفریحی یا دارویی مصرف نکردند، به جز موارد کنترل بارداری و یک شرکت کننده در طول مطالعه از داروهای ضد فشار خون استفاده کرد.

هیچ زنی در دوران پیش از یائسگی در این مطالعه شرکت نکرد. زنان قبل از یائسگی قرار بود در زمان‌های خاصی از چرخه قاعدگی خود شرکت کنند تا از افزایش هورمون در حوالی تخمک گذاری جلوگیری کنند.

شرایط آزمایش به شدت کنترل شده

برای این مطالعه، شرکت کنندگان 9 روز را در سوئیت‌های آزمایشگاهی در مرکز تحقیقات بالینی بریگهام و زنان در دو نوبت جداگانه سپری کردند. آن‌ها بین هر اقامت در آزمایشگاه 3 تا 12 هفته مرخصی گرفتند.

علاوه بر این، در 2 تا 3 هفته قبل از رسیدن به آزمایشگاه برای اولین اقامت، شرکت کنندگان با خوابیدن و بیدار شدن در همان برنامه برای مطالعه آماده شدند. محققان مشاهده کردند که شرکت کنندگان یک دوره ثابت ۸ ساعته را در رختخواب سپری کردند و آنها اکتیوگرافی مچ دست را پوشیدند.

شرکت‌کنندگان همچنین یک دفتر خاطرات خواب داشتند. تلاش آنها در اینجا این بود که سعی کنند افراد را قبل از ورود به آزمایشگاه با یک چرخه منظم خواب و بیداری مطابقت دهند.

3 روز قبل از رسیدن به آزمایشگاه، به شرکت کنندگان دستور داده شد که رژیم غذایی و برنامه غذایی یکسان را به شدت دنبال کنند.

در این مرکز، سطح نور و دما به شدت کنترل می‌شد. شرکت کنندگان تلفن، رادیو یا دسترسی به اینترنت نداشتند و به آنها اجازه بازدید داده نمی‌شد. ورزش نکردند. یک دوربین فیلمبرداری در هر اتاق بر رعایت مقررات نظارت می‌کرد.

در طول هر دوره در آزمایشگاه، شرکت کنندگان رژیم غذایی کنترل شده با مواد مغذی را بر اساس یک برنامه منظم مصرف کردند. شرکت کنندگان در برنامه غذایی اولیه، اولین وعده غذایی خود را 1 ساعت پس از بیدار شدن میل کردند و دوباره هر 250 دقیقه یک بار غذا می‌خوردند.

برای برنامه غذایی دیرهنگام، هر وعده غذایی 4 ساعت بعد در نظر گرفته شده بود. یک محقق، زمان‌بندی شرکت‌کنندگان را زمانی که غذا می‌خوردند و هیچ وعده غذایی بیش از 30 دقیقه طول نمی‌کشید، تعیین کرد.

آنچه که محققان آزمایش کردند:

در روزهای آزمون، شرکت کنندگان گرسنگی و اشتهای خود را با استفاده از یک سری مقیاس‌های کامپیوتری آنالوگ بصری 18 بار در روز گزارش کردند.

پژوهشگران تأثیر دیرخوردن بر هورمون‌های گرلین را بررسی کردند که به مغز می‌گوید بدن به غذا نیاز دارد و لپتین که به مغز می‌گوید معده پر است. محققان این هورمون‌ها را هر ساعت و در طول 24 ساعت در هر روز آزمایش آزمایش کردند.

علاوه بر این، محققان مصرف انرژی شرکت کنندگان را با استفاده از کالری سنجی غیر مستقیم آن اندازه گیری کردند. 12 بار در طول 16 ساعت شرکت کنندگان در روزهای آزمون بیدار بودند. آن‌ها همچنین دمای مرکزی بدن شرکت کنندگان را برای هر روز آزمایش به طور مداوم اندازه گیری کردند تا میزان مصرف انرژی را بررسی کنند.

برای اندازه‌گیری اینکه زمان وعده‌های غذایی چگونه بر مسیرهای مولکولی مرتبط با نحوه ذخیره چربی بدن تأثیر می‌گذارد، محققان بیوپسی را جمع‌آوری کردند. بافت چربی سفید زیر جلدی، چربی ذخیره شده بین پوست و ماهیچه‌ها، از هفت شرکت کننده در مرحله اولیه غذا خوردن و در مرحله اواخر غذا خوردن.

آنچه که مطالعه نشان داد:

دیر غذا خوردن احتمال گرسنگی را در مقایسه با زود خوری دو برابر می‌کند. دیر غذا خوردن همچنین به طور قابل توجهی شانس کسب رتبه بالا را در مقیاسی که یک شرکت کننده دوست دارد غذا بخورد و همچنین رتبه بالا در مقیاسی که میل به خوردن غذاهای نشاسته‌ای و گوشت را می‌سنجد، افزایش داد.

خوردن دیرهنگام باعث کاهش 16 درصدی سطح هورمون لپتین در طی 16 ساعت بیداری شرکت کنندگان شد. علاوه بر این، دیر غذا خوردن نسبت گرلین به لپتین را که با گرسنگی مرتبط است، 34 درصد در این مدت افزایش داد.

شرکت‌کنندگانی که دیرتر غذا خوردند نیز مصرف انرژی کمتری داشتند. دیر غذا خوردن نیز به طور قابل توجهی میانگین دمای مرکزی بدن شرکت کنندگان را در طی 24 ساعت کاهش داد.

زیرمجموعه شرکت‌کنندگانی که اجازه دادند نمونه‌برداری جمع‌آوری شود، بیان ژن بافت چربی را به سمت افزایش چربی‌زایی و کاهش نشان دادند، زمانی که دیرذ غذا می‌خورید، لیپولیز باعث رشد چربی می‌شود.

آنچه مطالعه اساساً به ما می‌گوید این است که احتمالاً ترک خوردن تا آخر شب واقعاً مفید است.

آیا می‌توانیم یافته‌ها را تعمیم دهیم؟

محققان بیان کردند که این مطالعه حجم نمونه کمی داشت.

نگرانی ویژه:

این مطالعه فقط پنج شرکت کننده زن داشت که تعمیم پذیری تحقیق را محدود می‌کند.

فقط انواع خاصی از افراد وجود دارند که می‌توانند 6 روز در یک واحد بستری بمانند. قطعاً محدودیت‌هایی برای انجام یک مطالعه آزمایشگاهی وجود دارد. مزایا و معایبی وجود دارد، مانند مزایا این است که شما دقیقاً می دانید که آنها چه کار می‌کنند، چه می‌خورند و وقتی در خواب هستند، می‌توانید آنها را واقعاً مرتباً بررسی کنید. اما معایب این است که آنها نماینده همه نیستند.