امید به زندگی بیشتر با فعالیت بدنی منظم امکان پذیر است. مطمئناً این موضوع را همگی می‌دانیم که نداشتن فعالیت فیزیکی، یک عامل اصلی خطر برای انواع بیماری و مرگ‌ومیر است.
فعالیت بدنی منظم خطر بسیاری بیماری‌ها ازجمله فشارخون شریانی، دیابت، دیس لپیدمی (کاهش یا افزایش غیرطبیعی چربی بدن)، چاقی، بیماری قلبی عروقی، نارسایی مزمن قلبی و بیماری مزمن انسدادی ریه و خطر انواع سرطان‌های روده بزرگ، پستان، ریه و پانکراس را کاهش می‌دهد
رشد امید به زندگی در افراد فعال و تندرست
خطر نسبی مرگ‌ومیر در افراد فعال و تندرست 20 تا 35 درصد پایین‌تر از افراد غیرفعال است و کاهش 40 درصدی مرگ‌ومیر با افزایش امید به زندگی تا 5 سال تطابق دارد. ازاین‌رو انتظار می‌رود که امید به زندگی در افراد دارای فعالیت فیزیکی منظم 3.5 تا 4 سال بیش از افراد غیرفعال باشد.
نتایج حاصل از بررسی سیزده مطالعه روی اثر فعالیت فیزیکی بر رشد امید به زندگی بیان می‌کند که در افراد فعال فیزیکی، امید به زندگی از 0.43 تا 6.9 سال افزایش پیداکرده و این مقدار برای مردان معادل 1.3 ± 2.9 سال و برای زنان: 1.8 ± 3.9 سال است.
مکانیسم اثر فعالیت‌های فیزیکی بر بدن
تأثیر فعالیت فیزیکی بر بدن شامل:
- کاهش غلظت تری گلیسیرید
- کاهش غلظت آپولیپوپروتئین B (عامل مهم در انتقال کلسترول به بافت‌های بدن)
- افزایش لیپوپروتئین‌های چگالی بالا
- افزایش فعالیت فعال‌کننده پلاسمینوژن بافت (از تجمع لخته‌های خون جلوگیری می‌کنند)
- کاهش میزان کلسیم عروق کرونر
- افزایش استقامت در سلول‌ها و بافت‌ها در برابر استرس‌های اکسیداتیو و متابولیسم انرژی
فعالیت‌های فیزیکی مؤثرتر بر رشد امید به زندگی
در یک تقسیم‌بندی کلی فعالیت‌های فیزیکی شامل فعالیت‌های روزمره، فعالیت‌های حرفه‌ای یا فعالیت‌های کلی اوقات فراغت هستند.
به نظر می‌رسد فعالیت فیزیکی در طول اوقات فراغت، امید به زندگی را به‌طور مؤثرتری نسبت به کل فعالیت بدنی افزایش دهد. آمارها نشان داده‌اند که به‌طور میانگین افزایش امید به زندگی تا 3.4 سال درنتیجه کل فعالیت‌های فیزیکی و تا 4.7 سال درنتیجه فعالیت‌های اوقات فراغت (در زانان 1.9 و در مردان 3.9 سال) است.
برای داشتن طول عمر بیشتر ورزش‌های تعاملی را انتخاب کنید.
انتخاب ورزش‌های اوقات فراغت تعاملی مانند تنیس، بدمینتون و فوتبال ممکن است به‌طور قابل‌توجهی امید به زندگی بالاتری را نسبت به ورزش‌های انفرادی مانند ورزش کردن با یک تردمیل، به وجود آورد.
محققان در یک تحقیق 26 ساله (از سال‌های 1991 تا 2017)، ارتباط بین طول عمر و هشت فعالیت ورزشی در اوقات فراغت را در بین 8577 شرکت‌کننده در شهر کپنهاک بررسی کردند. در این جامعه 12 درصد دارای تحرک کم و 66 درصد حداقل یکی از ورزش‌های موردتحقیق را انتخاب کرده بودند و عده‌ای نیز در طی دوره مطالعه فوت شدند.
نتایج تحقیقات نشان داد که همه ورزش‌های موردمطالعه با طول عمر بیشتر همراه بوده، بااین‌حال تنیس با میزان 9.7 سال، بیشتر میزان افزایش طول عمر را نسبت به سایر ورزش‌ها داشته است.
درصد اثر هر یک از ورزش‌های انتخاب‌شده برای اوقات فراقت در مقایسه با افراد غیرفعال شامل:
- 5 سال برای ورزش‌های انفرادی باشگاهی
- 1 سال برای ورزش‌های سبک
- 2 سال برای دویدن آهسته
- 4 سال برای شنا
- 7 سال برای دوچرخه سوری
- 7 سال برای فوتبال
- 2 سال برای بدمینتون
- 7 سال برای تنیس
متوسط زمان در هفته برای تمام فعالیت‌های ورزشی 411 دقیقه (حدود 7 ساعت) بود که دامنه متفاوتی از 58 دقیقه در میان شناگران به 386 دقیقه در میان دوچرخه‌سواران داشت. بازیکنان تنیس به‌طور متوسط 103 دقیقه در هفته در ورزش می‌کردند.
به‌طورکلی، دوچرخه‌سواری متداول‌ترین فعالیت با مشارکت 56٪ بود. تمایل غالب مردان به رشته‌های فوتبال، تنیس، بدمینتون و در زنان، شنا و یا انجام ورزش‌های سبک بدون وسیله بود.
انزوای اجتماعی عامل مهم کاهش امید به زندگی
نتایج این‌گونه تحقیقات نشان می‌دهد که دوری کردن از جامعه (انزوای اجتماعی) یکی از قوی‌ترین عاملان کاهش امید به زندگی است. انزوای اجتماعی با تأثیر مستقیم بر فشارخون بالا و احتمال وقوع بیماری‌های قلبی عروقی، خطر مرگ زودهنگام را افزایش می‌دهد.
نکته‌ای که باید به آن توجه کرد، در نظر گرفتن جنبه‌های اجتماعی مختلف رشته‌های ورزشی بر تفاوت‌های مشاهده‌شده در کاهش مرگ‌ومیر ناشی از است. به‌عبارت‌دیگر بازیکنان بازی‌هایی همچون گلف (امید به زندگی را تا 5 سال افزایش می‌دهد) و تنیس، اغلب از خانواده‌های با درآمد بالا و تحصیل‌کرده هستند یعنی دارای دیگر پارامترهایی هستند که به داشتن سبک زندگی سالم و طول عمر بیشتر کمک می‌کند.
